Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.
dilli-dilavərlik — is. Dillilik, dilavərlik. Katib, qızın zirək, dilli dilavərliyi haqqında ilk zənninin doğru olmağından məmnun bir halda . . asfalt yola baxdı. M. C … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
dilli-feilli — sif. 1. Bax dilli dilavər. 2. Danışqan və çalışqan … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
dilavər — sif. <fars.> 1. Qoçaq, igid, cəsur, ürəkli, mərd. Çətin ələ düşər dilavər gözəl. Q. Z.. Zeynəb . . dilavər, kimsədən qorxmaz və çəkinməz bir qarı idi. S. S. A.. Fərman həmişə belə qoçaq və dilavər qızların yanında sıxılar və özünü itirərdi … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
dilli — sif. 1. Ağzında dili olan. // Danışa bilən, danışmağa qadir olan. 2. məc. Dilavər, danışmaqda usta və cəsarətli. Dilli balalar isə, – «Ana, suyumuz yoxdur», – deyib boyunları buruq cavab verirlər. N. N.. O məni, mən onu sevdiyimdən daha artıq… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
dilavər — f. 1) ürəkli, cəsarətli, qəhrəman, cəsur; 2) danışmağa mahir olan; dilli … Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
ağız — 1. is. 1. İnsan və heyvanların üzlərinin alt tərəfində, alt və üst çənələri arasında yerləşən, yeyib içməyə və səs çıxarmağa məxsus üzv. Ağzını yaxalamaq. Ağzı ilə nəfəs almaq. Ağzı acı dadmaq. Dişsiz ağız. Ağız boşluğu. Ağız suyu – insan və… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
ağızlı — sif. 1. Ağzı olan (bax ağız 1 2 ci mənada). Ağızlı şüşə. Ağızlı qab. 2. Kəsici tərəfi olan (alət və s. haqqında). Bir odlu vulkandan yadigarmıdır; O xəncər ağızlı daş çalpaları? S. V.. 3. məc. dan. Dilli, dilavər, dilli dilavər, yaxşı danışmaq… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
dilbaz — (Salyan) dilli dilavər. – Bı qız çox dilbaz qızdu; – Dilbaz adam zirəy olar … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
ötkəm — sif. və zərf Dilli dilavər, lovğa, dikbaş, təkəbbürlü. Ötkəm adam. – Biz görən deyil Abdulla paşa; Cürət bahəm edib, ötkəm olubdur. Q. Z.. <Arazın> belə kəsərli və ötkəm sözləri podratçının xoşuna gəldi. A. Ş.. ötkəm ötkəm zərf Lovğa lovğa … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
qələm — is. <ər.> 1. Mürəkkəbə batırıb yazmaq üçün ucu şiş və yarıq yazma aləti. Dəmir qələm. Qələmi əlinə alıb yazdı. – Qələm yazanı qılınc poza bilməz. (Ata. sözü). <Sədr> siyirməsindən bloknot çıxardı, bir neçə vərəq geri qatladı, qələmi… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
